Αλλιώς την θυμόμουν την ζωή κι από άλλη οπτική γωνία με αναγκάσαν, στα 23 μου χρόνια, να την αντικρύζω τώρα πια...
Και εκεί που λέω υπάρχει ελπίδα και για αυτό τον τόπο, όλο και κάτι θα ακούσω, θα δω και θα με κάνει να αναρωτηθώ μέσα μου ξανά: "υπάρχει όντως ρε" ;
Οι παιδικές μου αναμνήσεις με γυρίζουν στο κέντρο. Θυμάμαι πάντα ανυπομονούσα με λαχτάρα να έρθει το Σάββατο, γιατί ήξερα ότι θα πάω εκεί. Περιμέναμε το λεωφορείο λίγο πιο κάτω από το σπίτι, πάντα πρωί. Ήσυχα Σαββατιάτικα πρωινά. Γεμάτα "καλημέρες!", αληθινές και χαμογελαστές. Στην αναμονή, η μήτερα μου πάντα θα έπιανε συζήτηση με κάποια άλλη κυρία, είτε κάποια γνωστή - γειτόνισσα είτε ακόμη κι άγνωστη.
Σταματούσαμε συνήθως Μοναστηράκι και περπατούσαμε.
Πρώτος σταθμός η Βαρβάκειος αγορά, μια αγορά πλημμυρισμένη από κόσμο. Το καλύτερο μου!
Από μικρός μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους, άλλοτε από απόσταση άλλοτε συμμετέχοντας σε ό,τι έκαναν και ίσως να μου φαινόνταν ενδιαφέρον.
Θυμάμαι ανθρώπους περισσότερο χαρούμενους, σαφώς πιο χαλαρούς, αλλά ακόμη και τους σκυθρωπούς, αυτούς που με λίγη κουβέντα άλλαζαν όψη, γινόντούσαν ανθρώπινοι, φιλικοί. Ηχούν ακόμη οι βροντερές φωνές των κρεοπώληδων και τα πειράγματα τους προς τους πελάτες, κλείνω τα μάτια και μυρίζω ακόμη τα αρώματα των μπαχαρικών. Αναπολώ τις ξέγνοιαστες βόλτες μας γύρω γύρω από το κέντρο -οι όποιες έκλειναν πάντα σε μια (γνωστή) ψησταριά για σουβλάκι στα γρήγορα-.
Αυτή η ρουτίνα που έκανε ένα παιδί ευτυχισμένο κι έναν -πλέον- ενήλικα που νοσταλγεί αλλιώτικες εποχές.
Για το τώρα τι να πω;
Δεν βλέπω και πολλά αλήθεια, παρά μόνο ανθρώπους κυριαρχημένους από θλίψη, απελπισία, αγωνία, απογοητεύση, οργή. Ένα συνοθύλευμα αρνητικών συναισθημάτων που μας τρώει εκ των έσω κι αργά.
Νέους να παλεύουν για το "τίποτα". Κλεμμένο παρόν, υποθηκευμένο μέλλον.
Ηλικιωμένους που εργάστηκαν μια ζωή για να φτάσουν αισίως 60, 70, 80 ετών και να τους λεηλατούν όχι μόνο το βιός τους αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια.
Γονείς που υποφέρουν γιατί δεν ξέρουν αν την επόμενη μέρα θα έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα.
Ανέργους να συνωστίζονται για το επίδομα της "ξεφτίλας".
Πολίτες που φοβούνται να βγουν έξω από το σπίτι τους.
Πολιτικούς που μας δουλεύουν σκανδαλωδώς απροκάλυπτα.
Δηλώσεις του τύπου : "Μαζί τα φάγαμε!" και φωνές που απαντούν "πότε ρε πούστηδες;" ενώ πνίγονται από δακρυγόνα των "μπράβων" του σάπιου τους συστήματος.
Κομματόσκυλα που ακόμη δεν δείχνουν μετάνοια για όλο αυτό το κακό που έχουν προκάλεσει σε αυτή την χώρα.
Επιχειρηματίες με ράσα και λιβάνια.
Άτομα που δεν λένε να συνειδητοποιήσουν πόσο θύματα είχαν πέσει από την ψευτογκλαμουριά την οποία με μαεστρία τους είχαν πασάρει.
Πλούσιους να μιλούν και να πρεσβεύουν δικαιώματα λαικών και λαϊκούς με κολλημένους κώλους επι του κανα-πέος...
Ειδήσεις που θυμίζουν πόρνες.
"Ξυπνήσαμε" έγραφε ένα πανό πριν από τρεις μήνες στο Σύνταγμα.
Ας μην ξαναπέσουμε πότε σε λήθαργο λοιπόν...
Αυτή η κρίση -όπως όλοι πια αποκαλούμε- ας γίνει το κίνητρο. Αλλαγή. Ουσιαστική αλλαγή.
Αλλάγη νοοτροπίας, σκέψης, δράσης.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην πατρίδα μας, στα παιδιά που έχουμε ή θα αποκτήσουμε.
Είμαστε ικανοί για όλα αρκεί να το (-μας) πιστέψουμε.
Επιλέγω να κλείσω με μια φράση του Ελληνογάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ:
Οι παιδικές μου αναμνήσεις με γυρίζουν στο κέντρο. Θυμάμαι πάντα ανυπομονούσα με λαχτάρα να έρθει το Σάββατο, γιατί ήξερα ότι θα πάω εκεί. Περιμέναμε το λεωφορείο λίγο πιο κάτω από το σπίτι, πάντα πρωί. Ήσυχα Σαββατιάτικα πρωινά. Γεμάτα "καλημέρες!", αληθινές και χαμογελαστές. Στην αναμονή, η μήτερα μου πάντα θα έπιανε συζήτηση με κάποια άλλη κυρία, είτε κάποια γνωστή - γειτόνισσα είτε ακόμη κι άγνωστη.
Σταματούσαμε συνήθως Μοναστηράκι και περπατούσαμε.
Πρώτος σταθμός η Βαρβάκειος αγορά, μια αγορά πλημμυρισμένη από κόσμο. Το καλύτερο μου!
Από μικρός μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους, άλλοτε από απόσταση άλλοτε συμμετέχοντας σε ό,τι έκαναν και ίσως να μου φαινόνταν ενδιαφέρον.
Θυμάμαι ανθρώπους περισσότερο χαρούμενους, σαφώς πιο χαλαρούς, αλλά ακόμη και τους σκυθρωπούς, αυτούς που με λίγη κουβέντα άλλαζαν όψη, γινόντούσαν ανθρώπινοι, φιλικοί. Ηχούν ακόμη οι βροντερές φωνές των κρεοπώληδων και τα πειράγματα τους προς τους πελάτες, κλείνω τα μάτια και μυρίζω ακόμη τα αρώματα των μπαχαρικών. Αναπολώ τις ξέγνοιαστες βόλτες μας γύρω γύρω από το κέντρο -οι όποιες έκλειναν πάντα σε μια (γνωστή) ψησταριά για σουβλάκι στα γρήγορα-.
Αυτή η ρουτίνα που έκανε ένα παιδί ευτυχισμένο κι έναν -πλέον- ενήλικα που νοσταλγεί αλλιώτικες εποχές.
Για το τώρα τι να πω;
Δεν βλέπω και πολλά αλήθεια, παρά μόνο ανθρώπους κυριαρχημένους από θλίψη, απελπισία, αγωνία, απογοητεύση, οργή. Ένα συνοθύλευμα αρνητικών συναισθημάτων που μας τρώει εκ των έσω κι αργά.
Νέους να παλεύουν για το "τίποτα". Κλεμμένο παρόν, υποθηκευμένο μέλλον.
Ηλικιωμένους που εργάστηκαν μια ζωή για να φτάσουν αισίως 60, 70, 80 ετών και να τους λεηλατούν όχι μόνο το βιός τους αλλά και την ίδια τους την αξιοπρέπεια.
Γονείς που υποφέρουν γιατί δεν ξέρουν αν την επόμενη μέρα θα έχουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα.
Ανέργους να συνωστίζονται για το επίδομα της "ξεφτίλας".
Πολίτες που φοβούνται να βγουν έξω από το σπίτι τους.
Πολιτικούς που μας δουλεύουν σκανδαλωδώς απροκάλυπτα.
Δηλώσεις του τύπου : "Μαζί τα φάγαμε!" και φωνές που απαντούν "πότε ρε πούστηδες;" ενώ πνίγονται από δακρυγόνα των "μπράβων" του σάπιου τους συστήματος.
Κομματόσκυλα που ακόμη δεν δείχνουν μετάνοια για όλο αυτό το κακό που έχουν προκάλεσει σε αυτή την χώρα.
Επιχειρηματίες με ράσα και λιβάνια.
Άτομα που δεν λένε να συνειδητοποιήσουν πόσο θύματα είχαν πέσει από την ψευτογκλαμουριά την οποία με μαεστρία τους είχαν πασάρει.
Πλούσιους να μιλούν και να πρεσβεύουν δικαιώματα λαικών και λαϊκούς με κολλημένους κώλους επι του κανα-πέος...
Ειδήσεις που θυμίζουν πόρνες.
"Ξυπνήσαμε" έγραφε ένα πανό πριν από τρεις μήνες στο Σύνταγμα.
Ας μην ξαναπέσουμε πότε σε λήθαργο λοιπόν...
Αυτή η κρίση -όπως όλοι πια αποκαλούμε- ας γίνει το κίνητρο. Αλλαγή. Ουσιαστική αλλαγή.
Αλλάγη νοοτροπίας, σκέψης, δράσης.
Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην πατρίδα μας, στα παιδιά που έχουμε ή θα αποκτήσουμε.
Είμαστε ικανοί για όλα αρκεί να το (-μας) πιστέψουμε.
Επιλέγω να κλείσω με μια φράση του Ελληνογάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ:
«Μια ελεύθερη φτώχεια είναι ένας τόσο γλυκός θησαυρός!»
Πηγή: Constantine N
No comments:
Post a Comment