Σε λίγα μόνο λεπτά, βρεθήκαμε δίπλα στο πανέμορφο αυτό πλάσμα που εξουθενωμένο είχε εξωκείλει και δυσκολευόταν ακόμα και να αναπνεύσει. Είναι σχεδόν αδύνατο να προσπαθήσουμε καν να περιγράψουμε τα συναισθήματα που μας προκάλεσε τόσο το θέαμα, όσο και η επαφή μας με το πανέμορφο αυτό θηλαστικό.
Προσπαθήσαμε να διαπιστώσουμε αν ήταν χτυπημένο και μιλώντας με το σύνολο σχεδόν των οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στον χώρο των θαλάσσιων οργανισμών, μεταφέροντας τους κάθε δυνατή πληροφορία επιχειρήσαμε να το βοηθήσουμε.
Εξετάζοντας το προσεκτικά δεν είδαμε κάτι που να παραπέμπει σε πιθανό τραυματισμό παρά μόνο κάποιους οργανισμούς που μας θύμιζαν παράσιτα, τα οποία υπήρχαν στον φυσητήρα και την ουρά του.
Αρχικά επιχειρήσαμε να το κατευθύνουμε σε βαθύτερα νερά και κάποια στιγμή πιστέψαμε πως η περιπέτεια του θα τελείωνε, ελπίζοντας πως θα μας αποχαιρετούσε επιστρέφοντας εκεί που ανήκει, αλλά δυστυχώς το πανέμορφο Ζωνοδέλφινο κατευθύνθηκε και πάλι στην ακτή. Πλέον, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να διευκολύνουμε όσο περισσότερο γίνεται την αναπνοή του, φροντίζοντας να διατηρεί την θέση του χωρίς να τραυματίζεται από τις πέτρες στα αβαθή και ο στόχος ήταν να το ηρεμήσουμε ώστε να ανακτήσει τον κανονικό ρυθμό αναπνοής του. Δεν ξέρω αν μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό ή αν ακούγεται υπερβολικό αλλά στις ώρες που περάσαμε μέσα στο νερό μαζί του, νιώσαμε πως μπορέσαμε πραγματικά να «επικοινωνήσουμε» μαζί του. Οι ειδικοί που ήρθαν μας είπαν πως τα δελφίνια μπορούν πολύ εύκολα να νιώσουν την στοργή. Ίσως γι' αυτό κάποιες στιγμές ηρεμούσε τόσο που ο ρυθμός της αναπνοής του γινόταν σχεδόν φυσιολογικός.
Η κινητοποίηση του κόσμου ήταν πραγματικά συγκινητική και όλοι ακολούθησαν ευλαβικά τις οδηγίες που λάβαμε και που ήθελαν να αποφύγουμε να δημιουργήσουμε επιπλέον άγχος στο δελφίνι.
Μιλήσαμε με πολλούς ειδικούς και δυστυχώς οι απόψεις που ακούσαμε δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικές, αλλά ήταν χρέος όλων μας να μην εγκαταλείψουμε ούτε λεπτό την προσπάθεια. Η πλέον δυσάρεστη έκπληξη ήταν η διαπίστωση πως ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιο ειδικό κέντρο περίθαλψης για δελφίνια, οπότε μόνο ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν μέσα στα στενά περιθώρια που μπορεί να υπάρχουν για ένα πλάσμα που ζητάει την βοήθεια μας για να επιβιώσει, ξεβρασμένο σε μια πετρώδη ακτή.
Και όμως, κανένας δεν ήθελε να εγκαταλείψει την προσπάθεια και διαπιστώσαμε με τεράστια έκπληξη πως αυτό που το οργανωμένο κράτος δεν μπορεί να παρέχει σε ένα «λαβωμένο» πλάσμα, μπόρεσε να το κάνει, ή τουλάχιστο προσπάθησε να το κάνει μια «κερδοσκοπική εταιρεία».
Ζητήθηκε η συνδρομή λοιπόν των υπευθύνων του «Αττικού Πάρκου», αυτών ακριβώς που κατά καιρούς πολλοί από εμάς κατηγόρησαν για «βασανισμό», αιχμαλωσία και εκμετάλλευση των δελφινιών με μοναδικό γνώμονα το κέρδος, κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν οι απόψεις αυτές είναι σωστές ή λάθος, αλλά ξέρω πολύ καλά και αυτό που ένιωσα αλλά και αυτό που είδα. Και όλο αυτό μόνο με ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μπόρεσε να εκφραστεί.
Δυστυχώς, μόνο όσοι ήταν εκεί μπορούν να καταθέσουν το πώς αυτοί οι άνθρωποι αντιμετώπισαν το γεγονός αυτό. Δεν ήταν μόνο το ότι έσπευσαν άμεσα να ανταποκριθούν και έφτασε άμεσα ένα ολόκληρο επιτελείο ανθρώπων, αλλά ο τρόπος που χειρίστηκαν την κατάσταση, η στοργή που έδειξαν στο άτυχο πλάσμα και οι φροντίδες που έσπευσαν να του δώσουν, μόνο θαυμασμό μας προκάλεσαν.
Και γιατί τους θαυμάσαμε περισσότερο? Γιατί δεν άφησαν ούτε δευτερόλεπτο να πάει χαμένο και αντιμετώπισαν το δελφίνι όχι απλά όπως θα αντιμετώπιζαν τα δελφίνια που βρίσκονται στις πισίνες τους, αλλά σαν να ήταν παιδί τους. Και αυτό, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με πραγματικά συγκινητική διάθεση. Είναι κάτι που δεν είναι απλά μια διαπίστωση δική μας, αλλά ή αίσθηση που είχαν ΟΛΟΙ όσοι παρακολούθησαν τις προσπάθειες τους.
Οι γιατροί του Αττικού Πάρκου χορήγησαν ηρεμιστικά στο δελφίνι και προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαπιστώσουν το τι ακριβώς του συνέβαινε. Θεώρησαν απαραίτητο να μεταφέρουν το δελφίνι στις δεξαμενές του πάρκου, μια διαδικασία ιδιαίτερα δύσκολη όχι μόνο λόγω της μεταφοράς του μέχρι τις εγκαταστάσεις του αλλά λόγω της μετατροπής που έπρεπε να πραγματοποιήσουν στις δεξαμενές τους για να αποφύγουν τον κίνδυνο μετάδοσης στα υπόλοιπα δελφίνια κάποιας πιθανής ασθένειας από το άρρωστο δελφίνι.
Δεν δίστασαν όμως και είναι προς τιμή τους.
Με την βοήθεια όλου του κόσμου που βρίσκονταν στην περιοχή, από την πρώτη στιγμή που εντοπίστηκε το δελφίνι μπορέσαμε να το μεταφέρουμε στο αυτοκίνητο του Αττικού Πάρκου, και σε δευτερόλεπτα ξεκίνησαν για τις εγκαταστάσεις του.
Με πραγματικά τεράστια λύπη πληροφορηθήκαμε λίγο αργότερα πως το άτυχο δελφίνι δεν κατάφερε να κερδίσει την μάχη για την ζωή του. Είναι όμως πολύ σημαντικό το να γνωρίζουμε πως όλοι μας κάναμε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να το βοηθήσουμε.
Από το Λιμεναρχείο Λαυρίου που κινητοποίησε κάθε δυνατή βοήθεια και δεν έφυγε ούτε λεπτό από την παραλία, τους κατοίκους της περιοχής που έσπευσαν να φέρουν οτιδήποτε βοηθούσε την προσπάθεια, τους επιστήμονες που μας βοήθησαν αρκετά με τις οδηγίες τους, τους Υδροναύτες που πέρασαν ώρες μέσα στο νερό υποστηρίζοντας το, το καταδυτικό κέντρο που έσπευσε να παράσχει κάθε βοήθεια, μέχρι και το προσωπικό, τους γιατρούς και τους υπευθύνους του Αττικού Πάρκου που έστησαν ένα ολόκληρο ιατρείο στην παραλία του Αγίου Νικολάου.
ΟΛΟΙ προτίμησαν να παλέψουν μαζί με το δελφίνι, παρά να το αφήσουν στην μοίρα του αρνούμενοι να δεχτούν πως αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη.
Και αν αυτό το δελφίνι δεν τα κατάφερε, μπορεί αύριο ένα άλλο να τα καταφέρει, αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία και η βοήθεια για να προσπαθήσει.
Από πλευράς μας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσοι έκαναν ότι ήταν δυνατό για να βοηθηθεί το άτυχο αυτό πλάσμα. Ήταν μια εμπειρία που θα δυσκολευτούμε όλοι μας να ξεχάσουμε.
Πηγή: http://ydronaftes.gr
No comments:
Post a Comment