Ο χρόνος μου λοιπόν, δεν είναι μόνο ο εξωτερικός, είναι και ο εσωτερικός.

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε μια εσωτερική αναζήτηση κι έναν απολογισμό. Τι ήρθε, τι πέρασε, τι θα έρθει. Εφέτος είναι πιο πολύπλοκα τα πράγματα λόγω φόβου και περιορισμού. Εφέτος λοιπόν όλες μου οι σκέψεις είναι γύρω από το "εγώ". Περίεργο!

Ο χρόνος μου λοιπόν, δεν είναι μόνο ο εξωτερικός, είναι και ο εσωτερικός.

H πιθανότητα μιας εσωτερικής αναστάτωσης αυξάνει όταν τα χρόνια που έχουμε ακόμη να ζήσουμε είναι λιγότερα από αυτά που έχουμε ήδη ζήσει.

Απολογισμός της ζωής μου, μια σημαντική αλλαγή της ανθρώπινης ψυχής.

Φαντάζομαι όλοι, όταν φτάσουν εδώ αντιμετωπίζουμε τον άλλον εαυτό μας.

Σιγά σιγά ή και ξαφνικά αρχίζουμε να μην αισθανόμαστε καλ
ά, να μην είμαστε ικανοποιημένοι, να τα βλέπουμε ανήσυχα. Κάνω τον πρώτο «απολογισμό» και βασανίζομαι από προβληματισμούς και αμφισβητήσεις.

Πολλά από αυτά που πίστευα και θεωρούσα σωστά και έκανα μέχρι τώρα φαίνονται ανούσια, ή και λανθασμένα.

Συνεχίζω πιο βαθιά στη σκέψη.

Ο άνθρωπος γερνάει όταν σταματά να κάνει όνειρα. Δεν σταμάτησαν τα όνειρα απλά άλλαξαν, λέω!

Συχνότερα από παλιά ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι κάπου χωρίς τηλέφωνα, υποχρεώσεις, χάος, τράπεζες, μαγαζιά.

Αμφισβητώ την επαγγελματική μου κατάσταση, έτσι κι αλλιώς με αμφισβήτησε πρώτη.

Αναθεωρώ τις επιλογές μου και ξεθάβω διαδρομές που δεν ακολούθησα ποτέ και να αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα και ποιο θα ήταν ανάλογα.

Αρχίζω να μετρώ τα χρόνια ως τη σύνταξη και για πρώτη ίσως φορά αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλω να συνεχίσω να μοχθώ μέσα στην ίδια καθημερινότητα, που όχι σπάνια γίνεται εξαντλητική και ισοπεδωτική.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εμφανίζονται επιπλέον και διάφορες ενοχλητικές σωματικές αλλαγές. Eκτός από τις πρώτες ρυτίδες και την πρεσβυωπία, τις άσπρες τρίχες που γίνονται όλο και περισσότερες, αισθάνομαι μια διαρκή κούραση ή ακεφιά και ατονία. Ξαφνικά το "δε μασάω πουθενά και σε τίποτα", δέχεται κλονισμούς - και σοβαρούς θα έλεγα.

Tι συμβαίνει;

Τώρα νιώθω πως ό,τι κάνω και ό,τι όνειρο κυνηγήσω πρέπει να είναι τυλιγμένο στη σιωπή, στο αθόρυβο.

Eνώ καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τα πράγματα μεταβάλλονται, τώρα αρχίζω να αντιμετωπίζω τη ζωή ως δεδομένη, σταθερή και στάσιμη.

Σα να είμαι παγιδευμένος στο ορίζοντα των γεγονότων μιας μαύρης τρύπας και απλά περιμένω την αρχή της σπαγγετοποίησης.

Φθίνω.

O φόβος για το δεύτερο μισό. Και άρνηση ίσως.

Αναμένω σε αυτή την ηλικία καινούργιες δυσκολίες, αλλά και απώλειες. Όμως, φαίνεται ότι δεν έχει τόσο να κάνουν με τις βιολογικές και σωματικές αλλαγές ούτε και με την απειλή του «τέλους».

Aυτό που φαίνεται να με απασχολεί και να με βασανίζει είναι το ότι τα πράγματα αρχίζουν να οριστικά όλο και πιο πολύ. Mε κάθε απόφαση που πάρθηκε στο παρελθόν, κάποιες πιθανότητες αποκλείστηκαν, κάποιες εναλλακτικές λύσεις μπήκαν στο περιθώριο, κάποιοι δρόμοι έγιναν αδιέξοδα. Kαι αυτό που τρομάζει είναι ο απολογισμός. Ήταν σωστές αυτές οι αποφάσεις; Mήπως τα πράγματα ήταν καλύτερα και οι προοπτικές περισσότερες αν είχα ακολουθήσει άλλο δρόμο;

Είναι οι φίλοι που "έφυγαν" , ακολούθησαν τις ράγες πάνω στο βαγόνι ανάλογα τη θέση που είχαν. Κάποιοι κατέβηκαν σε κάποια στάση κάποιοι συνεχίζουν τη διαδρομή.

Oι «σταθερές» της ζωής ταρακουνιούνται, σαν να συγκρούονται δύο -εσωτερικοί- κόσμοι: αυτός που έχει στηθεί έως εδώ με αυτόν που αρχίζει να στήνεται και ο οποίος είναι ακόμα άγνωστος και αδιαμόρφωτος.

Τις παντρεύω (κοιτώ πίσω και μπροστά):

Είναι καιρός να φροντίσω να είμαι πιο ανεξάρτητος (λιγότερο εξαρτημένος από τα συναισθήματά ενοχής) από τους άλλους ανθρώπους. Λίγοι και καλοί.

Είναι λίγος ο καιρός που ο γιος μου θα θέλει να περάσει μαζί μας τα Καλοκαίρια του.

Είναι ήδη ο καιρός που οι γονείς, δεν μπορούν πια, ή δεν θα μπορούν στο μέλλον, να μου παρέχουν σιγουριά και προστασία. Αντίθετα, μπορεί οι ρόλοι να αντιστραφούν και να πρέπει εγώ πια να τους προστατεύω και να τους φροντίζω.

Πώς αλλάζει ο καιρός.

Τώρα (στην εποχή της ωρίμανσης) μπορεί κανείς να έχει περισσότερες στιγμές «μικρής καθημερινής ευτυχίας»

Mία βασική ανάγκη πια είναι και η επιθυμία κάτι από αυτά που κάνω να είναι σημαντικό για τους άλλους, ειδικά τους δικούς μου. Nα μην είναι δηλαδή μόνο χρηστικό και εφήμερο, αλλά να έχει αξία και για άλλους ανθρώπους και να τους μείνει, ίσως, σαν ιδεατή κληρονομιά που θα τη συνδέουν με το πρόσωπό μου.

Τώρα το πιο σημαντικό είναι να συνεχίσω το ταξίδι με τη σύντροφό μου, χωρίς να κοιτώ τον τερματισμό, να ερωτευτώ τη γυναίκα, να απολαύσω το ταξίδι στην κάθε του στιγμή χωρίς την εμμονή της Ιθάκης. Έτσι κι αλλιώς, ποια είναι η Ιθάκη;

Αυτό που μένει είναι αυτά που βλέπεις όταν κοιτάς γύρω σου αλλά και μνήμες οι κοινές που αυτούς που αγαπάς.

Κράτησε τους αγκαλιά σου λοιπόν, φόρεσε το καπέλο της τρέλας και κοίτα έξω από το παράθυρο.

Καλές γιορτές σε όλους και... venceremos.