War is peace. Freedom is slavery. Ignorance is strength.
Sunday, October 30, 2011
Σπάρταθλον - Ο Τερματισμός!
Το Σπάρταθλον (αγγλ.: Spartathlon) είναι ένας ετήσιος διεθνής αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 245,3 χιλιομέτρων, που διεξάγεται στην Ελλάδα από το 1983 στη διαδρομή Αθήνα – Σπάρτη.
Το ξεκίνημα Το Σπάρταθλο αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη, ενός αρχαίου Αθηναίου δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ο οποίος το 490 π.Χ., πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, εστάλη στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι Έλληνες με τους Πέρσες. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Φειδιππίδης έφτασε στη Σπάρτη μια μέρα μετά την αναχώρησή του από την Αθήνα.
Βασισμένοι στις αναφορές του Έλληνα ιστορικού, το 1982 πέντε αξιωματικοί της βρετανικής αεροπορίας (RAF), οι οποίοι παράλληλα ήταν δρομείς μεγάλων αποστάσεων, ταξίδεψαν στην Ελλάδα, με επικεφαλής το σμήναρχο Τζον Φόντεν (John Foden) που είχε την αρχική ιδέα. Σκοπός τους ήταν να εξακριβώσουν κατά πόσον ήταν δυνατό να καλύψουν τα 250 χιλιόμετρα περίπου που απέχουν οι δύο πόλεις σε μιάμιση ημέρα. Σχεδίασαν τη διαδρομή και ξεκίνησαν στις 8 Οκτωβρίου 1982. Τρεις από αυτούς κατάφεραν να τερματίσουν.
Ήταν κατά σειρά:
Τζον Σκόλτενς: 34:30
Τζον Φόντεν: 37:37
Τζον Μακάρθι: 39:00
Η ενθουσιώδης βρετανική ομάδα είχε αποδείξει πως ο Ηρόδοτος είχε δίκιο. Ένας άνθρωπος είναι πράγματι ικανός να καλύψει 250 χλμ. σε δύο μέρες και μάλιστα σε λιγότερο από 40 ώρες. Μετά την επιτυχία του εγχειρήματος, ο πρωτεργάτης του άθλου Τζον Φόντεν άρχισε να οραματίζεται την καθιέρωση ενός αγώνα που θα έφερνε στην Ελλάδα δρομείς μακρινών αποστάσεων από όλον τον κόσμο για να τρέξουν στα ίχνη του αρχαίου ημεροδρόμου Φειδιππίδη.
Το επόμενο έτος μια πολυεθνική ομάδα Βρετανών, Ελλήνων κ.ά. ενθουσιωδών υποστηρικτών της ιδέας, με επικεφαλής το φιλέλληνα Μάικλ Κάλαχαν (Michael Callaghan), οργάνωσαν το Α΄ Διεθνές Σπάρταθλον (Open International Spartathlon Race), επωνυμία που προέκυψε από το συνδυασμό των ελληνικών λέξεων Σπάρτη και άθλος. Ο αγώνας διεξήχθη με την έγκριση και υπό την εποπτεία του ΣΕΓΑΣ με τη συμμετοχή 45 δρομέων από 11 χώρες και περιλάμβανε και γυναικείες συμμετοχές. Η επιτυχία της διοργάνωσης και η απήχηση που είχε ήταν καθοριστικές για την περαιτέρω καθιέρωση του αγώνα.
Έτσι το 1984 ιδρύθηκε ο Διεθνής Σύνδεσμος «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ», ο οποίος από τότε μέχρι σήμερα διοργανώνει ανελλιπώς τον αγώνα κάθε Σεπτέμβρη. Η επιλογή του μήνα αυτού έγινε, διότι τότε τοποθετεί χρονικά ο Ηρόδοτος την αποστολή του Φειδιππίδη στην Σπάρτη.
Πηγή
Επίσημη Ιστοσελίδα: http://www.spartathlon.gr/
Το ξεκίνημα Το Σπάρταθλο αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη, ενός αρχαίου Αθηναίου δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ο οποίος το 490 π.Χ., πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, εστάλη στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι Έλληνες με τους Πέρσες. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Φειδιππίδης έφτασε στη Σπάρτη μια μέρα μετά την αναχώρησή του από την Αθήνα.
Βασισμένοι στις αναφορές του Έλληνα ιστορικού, το 1982 πέντε αξιωματικοί της βρετανικής αεροπορίας (RAF), οι οποίοι παράλληλα ήταν δρομείς μεγάλων αποστάσεων, ταξίδεψαν στην Ελλάδα, με επικεφαλής το σμήναρχο Τζον Φόντεν (John Foden) που είχε την αρχική ιδέα. Σκοπός τους ήταν να εξακριβώσουν κατά πόσον ήταν δυνατό να καλύψουν τα 250 χιλιόμετρα περίπου που απέχουν οι δύο πόλεις σε μιάμιση ημέρα. Σχεδίασαν τη διαδρομή και ξεκίνησαν στις 8 Οκτωβρίου 1982. Τρεις από αυτούς κατάφεραν να τερματίσουν.
Ήταν κατά σειρά:
Τζον Σκόλτενς: 34:30
Τζον Φόντεν: 37:37
Τζον Μακάρθι: 39:00
Η ενθουσιώδης βρετανική ομάδα είχε αποδείξει πως ο Ηρόδοτος είχε δίκιο. Ένας άνθρωπος είναι πράγματι ικανός να καλύψει 250 χλμ. σε δύο μέρες και μάλιστα σε λιγότερο από 40 ώρες. Μετά την επιτυχία του εγχειρήματος, ο πρωτεργάτης του άθλου Τζον Φόντεν άρχισε να οραματίζεται την καθιέρωση ενός αγώνα που θα έφερνε στην Ελλάδα δρομείς μακρινών αποστάσεων από όλον τον κόσμο για να τρέξουν στα ίχνη του αρχαίου ημεροδρόμου Φειδιππίδη.
Το επόμενο έτος μια πολυεθνική ομάδα Βρετανών, Ελλήνων κ.ά. ενθουσιωδών υποστηρικτών της ιδέας, με επικεφαλής το φιλέλληνα Μάικλ Κάλαχαν (Michael Callaghan), οργάνωσαν το Α΄ Διεθνές Σπάρταθλον (Open International Spartathlon Race), επωνυμία που προέκυψε από το συνδυασμό των ελληνικών λέξεων Σπάρτη και άθλος. Ο αγώνας διεξήχθη με την έγκριση και υπό την εποπτεία του ΣΕΓΑΣ με τη συμμετοχή 45 δρομέων από 11 χώρες και περιλάμβανε και γυναικείες συμμετοχές. Η επιτυχία της διοργάνωσης και η απήχηση που είχε ήταν καθοριστικές για την περαιτέρω καθιέρωση του αγώνα.
Έτσι το 1984 ιδρύθηκε ο Διεθνής Σύνδεσμος «ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ», ο οποίος από τότε μέχρι σήμερα διοργανώνει ανελλιπώς τον αγώνα κάθε Σεπτέμβρη. Η επιλογή του μήνα αυτού έγινε, διότι τότε τοποθετεί χρονικά ο Ηρόδοτος την αποστολή του Φειδιππίδη στην Σπάρτη.
Πηγή
Επίσημη Ιστοσελίδα: http://www.spartathlon.gr/
Saturday, October 29, 2011
Friday, October 28, 2011
Thursday, October 27, 2011
Travel in all over the in 360 Degree -Quicktime VR
AROUNDER gives travelers a vivid sense of what a city has to offer: historical cathedrals and works of art, museums featuring famous artists, local cafes and stores, breathtaking mountain-top views, quiet parks and gardens. Each issue contains a series of interesting panoramas giving you a full immersive view of the cities. Navigation is easy with Google maps of the city and surrounding area. Every issue also links to local merchants with virtual tours of hotels, restaurants, spas and stores.
Wednesday, October 26, 2011
Το μέλλον του ελληνισμού
Ο καθένας βλέπει πάνω από την πατρίδα μας τον ήλιο της δικαιοσύνης. Πόσοι όμως πιστεύουν ότι υπάρχει η δικαιοσύνη για μας; Ζούμε με τις ημερομηνίες του παρελθόντος: 1918, 1922, 1923, 1940, 1944, 1955, 1964, 1974 και περιμένουμε αθώα τις επόμενες. Μερικοί, βέβαια, πιστεύουν στην ελπίδα, αλλά όχι για εμάς. Γι’ αυτόν τον λόγο, φοβούνται το μέλλον και θέλουν να ζήσουν μόνο μέσα στο παρόν, ακόμα και αν είναι ανούσιο από μόνο του.
Ο ελληνισμός μπορεί να γεννήθηκε μέσα σ’ έναν τάφο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πέθανε. Η ύπαρξή του έχει επηρεάσει όλη την Ευρώπη. Διότι ο ελληνισμός έχει αξίες και ύφος που προσφέρουν στους ανθρώπους ένα δημιουργικό πλαίσιο που παράγει πολιτισμό. Οελληνισμός δεν είναι μόνο ένα θύμα του παρελθόντος, είναι και μία μνήμη μέλλοντος. Ενσωμάτωσε μέσα του έννοιες ουσιαστικές, όπως η γενοκτονία, αλλά και η διασπορά.
Απέκτησε μία ιστορική οντότητα. Δεν έζησε μόνο τους θανάτους του λαού μας, θυσιάστηκε και για άλλους. Δεν έδειξε μόνο την ουσία της γνώσης, αλλά και την αναγκαιότητα της νοημοσύνης. Ο ελληνισμός δεν είναι ένα κλασικό σύστημα. Δεν είναι μόνο η φιλοσοφία. Η σοφία δεν είναι ο στόχος του. Είναι και τα μαθηματικά. Δεν επαρκούν οι αποκαλύψεις, πρέπει να υπάρχουν και ανακαλύψεις.
Κατά συνέπεια, το θέμα του δεν είναι μόνο ο Σωκράτης, αλλά και ο Αρχιμήδης. Η έρευνα συνεχίζεται. Τα αποτελέσματα είναι απλώς δεδομένα. Σημασία έχει η εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο ελληνισμός έχει μέλλον διότι έχει παρελθόν. Τα νοητικά του σχήματα δεν εξαντλούνται διότι είναι μια ανοιχτή δομή που ανασκευάζει συνεχώς τα δεδομένα για ν’ ανακαλύψει νέες εφευρέσεις και νέες μνήμες.
Γι’ αυτόν τον λόγο, το μέλλον του ελληνισμού σχετίζεται και με την αναγνώριση της γενοκτονίας. Διότι η προσπάθεια εξολόθρευσης του ελληνισμού ανήκει στην ιστορία του. Δίχως αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι ο ελληνισμός είναι μόνο ιστορία. Είναι και ουσία της ιστορίας, δηλαδή μύθος. Είναι όμως και μέλλον της ανθρωπότητας με όλη τη σημασία της έννοιας. Τα διαχρονικά νοητικά σχήματα του ελληνισμού πρέπει να ζήσουν. Διέσχισαν τους πολιτισμούς για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα.
Η ίδια η ιδέα της επιστήμης και της έρευνας ανήκουν σε αυτό το πλαίσιο. Κατά συνέπεια, η ιστορία της πατρίδας μας δεν είναι μόνο η δική μας. Ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα. Και αυτό ενισχύει την ιδέα ότι το μέλλον του ελληνισμού βρίσκεται στη νοόσφαιρα. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρξει μια στρατηγική της ανάπτυξης της μνήμης και όχι μόνο της διατήρησης.
Διότι είναι με τη θυσία του ελληνισμού που γεννήθηκε η αναγέννηση. Αυτή όμως δεν είναι μόνο μία πιστή αντιγραφή της ελληνικής αρχαιότητας. Είναι περισσότερο μια προέκταση του αξιολογικού πυρήνα του ελληνισμού και σ’ αυτό το πλαίσιο ανήκει και ο ουμανισμός. Ο αιώνας των φώτων, ο διαφωτισμός, δεν έφερε μόνο το φως εξαιτίας των μαύρων αιώνων αλλά χάρις στη θυσία του φωτός του ελληνισμού.
Ν. Λυγερός
Tuesday, October 18, 2011
Saturday, October 15, 2011
A dying homeless man’s last wish
A dying homeless man’s last wish was to see his dog one more time. Yurtie, a female dog, used to live with Cedar Rapids 57-year-old Kevin McClain in his car. Unfortunately, Kevin became ill with lung cancer. Hospice employees say it was the most touching moment ever. And it was their last time together. Kevin has died shortly after the meeting. Yurtie has a new family now.
Tuesday, October 11, 2011
The World's Hardest-Working Countries
LONDON -
And did we mention Lee has a wife and three teenage kids? "I get to see them for 10 or 15 minutes a week, and then just on the weekend," he says of his children before adding that, on weekends, he usually gets interrupted to go to the office.
Lee, who sometimes has to sleep at the ministry of agriculture and fisheries by lying on top of his desk, might seem like a workaholic that needs to get his priorities straight. But his schedule is completely normal in South Korea, where the average employee works 2,357 hours per year--that’s six-and-a-half hours for every single day of their life. According to a 2008 ranking by the Organization for Economic Co-operation and Development, South Koreans work the longest hours per year, on average, out of every other OECD member.
"It’s the culture," says Lee. "We always watch what the senior boss thinks of our behavior. So it’s very difficult to finish at a fixed time." Leaving at the official time of 6 p.m. could mean not getting a promotion or raise. What would happen if Lee took a month's vacation? "My desk would surely be gone when I got back."
If you thought you worked long hours, consider 39-year-old Lee from South Korea. A civil servant at the ministry of agriculture and fisheries, Lee gets up at 5:30 a.m. every day, gets dressed and makes a two-hour commute into Seoul to start work at 8:30 a.m. After sitting at a computer for most of the day, Lee typically gets out the door at 9 p.m., or even later.
By the time he gets home, it's just a matter of jumping in the shower and collapsing into bed, before starting the whole routine all over again, about four hours later. This happens six days a week, and throughout almost all of the year, as Lee gets just three days of vacation.
That's right. Three days.
In Pictures: The World's Hardest-Working CountriesBy the time he gets home, it's just a matter of jumping in the shower and collapsing into bed, before starting the whole routine all over again, about four hours later. This happens six days a week, and throughout almost all of the year, as Lee gets just three days of vacation.
That's right. Three days.
And did we mention Lee has a wife and three teenage kids? "I get to see them for 10 or 15 minutes a week, and then just on the weekend," he says of his children before adding that, on weekends, he usually gets interrupted to go to the office.
Lee, who sometimes has to sleep at the ministry of agriculture and fisheries by lying on top of his desk, might seem like a workaholic that needs to get his priorities straight. But his schedule is completely normal in South Korea, where the average employee works 2,357 hours per year--that’s six-and-a-half hours for every single day of their life. According to a 2008 ranking by the Organization for Economic Co-operation and Development, South Koreans work the longest hours per year, on average, out of every other OECD member.
"It’s the culture," says Lee. "We always watch what the senior boss thinks of our behavior. So it’s very difficult to finish at a fixed time." Leaving at the official time of 6 p.m. could mean not getting a promotion or raise. What would happen if Lee took a month's vacation? "My desk would surely be gone when I got back."
South Korea's hard-working citizenry is not alone. Greece comes second in the OECD's rankings with 2,052 hours worked on average each year, and just behind is a trio of Eastern European nations: Czech Republic, Hungary and Poland. The U.S. is also above the OECD average of 32 nations, coming at No. 9, with 1,797 hours worked on average each year.
One nation that is famed for a short working week is France, whose 35-hour week is currently in a state of flux. But even the French aren't the OECD's most leisurely workers: Bottom of the list are the tall and amiable Dutch, who work an average 1,391 hours per year, preceded by Norway and Germany.
Culture, as Lee says, is a big factor in the different working hours of nations, but types of employment and legal vacation time are also important. In some countries like the United Kingdom, which comes in at No. 20 on the list, the length of the working week is relatively long, says Pascal Marianna, an OECD expert in employment analysis and policy. But vacations are legally longer in the U.K., at 20 days, than in, say, the U.S., where employees get 10 days of vacation each year. The French get five weeks of vacation a year.
Greece and Italy are also near the top, at No.s 2 and 8, respectively, because of their large number of self-employed citizens. Mexico comes in at No. 7 for the same reason, along with the number of people who work in what Marianna calls "informal employment." According to the International Labor Organization, less than half of the world's employed people enjoy the security that comes with a regular salary.
Another reason for the difference is government policies and, in particular, taxation. The OECD found that an increase in marginal tax rates, or the tax owed on every extra dollar or euro earned, can negatively affect the average of hours worked. That effect is felt most typically by women, who are often the second earners in households.
And what of the diversion between Europe and the U.S., which once provoked the head of the OECD's Economic Department, Jorgen Elmeskov to ask if Europeans were "lazy" or Americans "crazy." It seems to be a changing picture.
Europeans used to work longer than their American counterparts in the 1970s, and it was only in the mid-1980s that the U.S. started to exceed them. Though working hours in both regions have eased back since the 1960s, they've fallen much more dramatically in Europe, by 23%, to 1,625 hours, today, compared with the 3% slide in American hours over the same time period. Some of the sharpest falls in working hours have been in Ireland, Portugal, Luxembourg and France, according to the OECD.
As for the opposite extreme, South Korea, things are slowly moving toward the OECD norm after the Korean government introduced a five-day working week in 2004 for schools and companies with over 1,000 employees. But with the culture of hard work so deeply ingrained, change is slow. "A Korean's identity comes from his title at work," says Michael Breen, author of The Koreans, explaining that employees often refer to each other by titles such as "office manager Kim" or "accountant Park," even outside the workplace.
"This is an authoritarian corporate culture," he adds. "It's very bad form to leave the office before the boss does, so people will hang around doing nothing, and then when the boss leaves, they feel free to leave. ... Because of all of that, people don't have much of a life."
Yet amid the current economic downturn, personal spending in developing nations, and rapidly industrializing Asia in particular, is seeing industrious citizens loosen up a bit. The OECD confirmed that South Korea is gradually converging toward its standard practices. "I am personally trying to reduce my working time and I try to reduce my stress," says Lee. "Korea has this kind of bad culture where we always think about the boss’ opinion. But we are changing."
"This is an authoritarian corporate culture," he adds. "It's very bad form to leave the office before the boss does, so people will hang around doing nothing, and then when the boss leaves, they feel free to leave. ... Because of all of that, people don't have much of a life."
Yet amid the current economic downturn, personal spending in developing nations, and rapidly industrializing Asia in particular, is seeing industrious citizens loosen up a bit. The OECD confirmed that South Korea is gradually converging toward its standard practices. "I am personally trying to reduce my working time and I try to reduce my stress," says Lee. "Korea has this kind of bad culture where we always think about the boss’ opinion. But we are changing."
Link: Forbes
Saturday, October 8, 2011
"Όχι άλλες γενικές και αόριστες απεργίες" του Σταύρου Θεοδωράκη
Τώρα που τελείωσε η απεργία (και πριν ξεκινήσει η επόμενη) είναι ευκαιρία να πούμε μερικές καθαρές κουβέντες. Πιστεύει κανείς ότι κάτι άλλαξε με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Ότι φοβήθηκε η τρόικα, η Μέρκελ ή έστω ο Βενιζέλος; Ότι θα πάρουν πίσω, έστω και στο ελάχιστο, κάποιες από τις αποφάσεις τους; Όχι βέβαια. Είναι περίπου σαν το κόλπο με τον καλό και τον κακό μπάτσο. Άλλωστε παιδιά του ίδιου κομματικού σωλήνα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα (γιατί αλλού υπάρχουν και ανεξάρτητα κινήματα). Οι συνδικαλιστές όταν πετύχουν γίνονται βουλευτές και αν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές (ή δήμαρχοι). Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν πάρουμε τους 300 της Βουλής τους πετάξουμε στην θάλασσα και βάλουμε στη θέση τους, τους 300 ρήτορες των δρόμων και των καναλιών (αριστερούς, δεξιούς ή σοσιαλιστές), θα λυθούν τα προβλήματα μας; Και τέλος υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί, δύο χρόνια τώρα, έχουν κάνει την ζωή μας καλύτερη; Τι κέρδισε ας πούμε, η κοινωνία, από την κατάληψη των 600 σχολείων; Τι κέρδισε που αυτή την εβδομάδα, κάποιοι κατέλαβαν τις χωματερές και γέμισαν τους δρόμους της Αττικής με σκουπίδια; Ταράχτηκαν οι γερμανοί νοικοκυραίοι, ή συγκινήθηκαν οι Φινλανδοί και τώρα θα ζητήσουν λιγότερες εγγυήσεις για να μας δανείσουν τα χρήματα τους.
Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα. Απαριθμώ μερικούς από τους στόχους αυτών του κινημάτων:
- Μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Το 2000 ο προϋπολογισμός της Βουλής ήταν 97 εκατομμύρια και το 2009 πήγε στα 222 (φέτος έπεσε στα 198)! Τα κόμματα το 2010 χρηματοδοτήθηκαν με 48 εκατομμύρια (11 περισσότερα από τα 37 που είχαν συμφωνηθεί - η ΝΔ έλαβε άλλα 5, το ΠΑΣΟΚ άλλα 4, το ΚΚΕ άλλα 1.3, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλες 900 χιλιάδες και ο ΛΑΟΣ άλλες 700 χιλιάδες). Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει επιπλέον δάνεια 130 εκατομμυρίων (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου βεβαίως). Η μείωση μόνο του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 θα εξοικονομούσε στη χώρα 1 δισεκατομμύριο ετησίως!
- Να απολύσουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια τους (αντί να πάμε στην εφεδρεία). Επί αυτού έχω γράψει ολόκληρο άρθρο.
- Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να αξιοποιηθεί από τις τοπικές κοινωνίες και οι μισθοί των ιερωμένων να πάψουν σταδιακά να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή θα περίμενε κανείς να ήταν η πρόταση των ιεραρχών (αυτή τη δύσκολη εποχή) αντιθέτως όμως βγήκαν και απείλησαν ότι αν πειραχθούν οι μισθοί τους θα συμμετέχουν και αυτοί στα κινήματα του λαού. Αλλά θα μου πείτε εδώ κάποιοι (συντηρητικοί) αριστεροί στήριξαν το κίνημα των απόστρα των αξιωματικών στους δεσποτάδες δεν θα ενδώσουν;
- Φυλάκιση των μεγάλων οφειλετών και των μεγάλων φοροκλεπτών. «Αυτών που συστηματικά υποκρύπτουν τα εισοδήματα τους» (όπως μου είπε την Κυριακή στους «Πρωταγωνιστές» ο Δραγασάκης, ιστορικό στέλεχος του Συνασπισμού). Και μόνο ένα μήνα να εφαρμοζόταν το μέτρο της φυλάκισης, όλοι αυτοί οι φλώροι των Αθηνών που κυκλοφορούν με Hammer και χρυσά μανικετόκουμπα θα έσπευδαν στο ταμείο να πληρώσουν.
- Απαγόρευση των off shore με τις οποίες η «κυρίαρχη τάξη» πραγματοποιεί τις συναλλαγές της (από μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως το χτίσιμο κατοικιών, ενοικίαση εξοχικών και αγορά θαλαμηγών). Ο Χριστοδουλάκης είχε κάποτε ξεκινήσει μια προσπάθεια απαγόρευσης των off shore, οι «επόμενοι» όμως και οι τωρινοί έβαλαν την υπόθεση στο συρτάρι.
- Άνοιγμα και έλεγχος των private λογαριασμών στις τράπεζες της Ελλάδας, της Ελβετίας (και άλλων «παραδείσων») εκεί που κρύβονται «τα μαύρα χρήματα των πλουσίων ελλήνων με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις» (όπως έγραψαν οι αμερικάνικες εφημερίδες). Μόνο οι πρώτοι 40 λογαριασμοί που άνοιξαν στην Ελλάδα αποκάλυψαν 80 αδήλωτα εκατομμύρια. Όπως μου έλεγε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ αυτή είναι η μάχη των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο και ζητούν συμπαραστάτες.
Εμείς όμως αντί γι αυτές τις στοχευμένες μάχες προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε τον κακό μας μεταπολιτευτικό εαυτό. Να κάνουμε γενικές και αόριστες κινητοποιήσεις προσπαθώντας να χωρέσουμε στην ίδια πλατεία ανέργους και ιδιοκτήτες ταξί, φοιτητές και συνταξιούχους, ναυτεργάτες και φαρμακοποιούς. Και να υπερηφανευόμαστε (στα πρωινάδικα της τηλεόρασης) που αποκλείσαμε την είσοδο των Φυλακών Κορυδαλλού εμποδίζοντας τους συγγενείς των φυλακισμένων να πάνε στο επισκεπτήριο της Τετάρτης.
του Σταύρου Θεοδωράκη
Πηγή: Protagon.gr
Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα. Απαριθμώ μερικούς από τους στόχους αυτών του κινημάτων:
- Μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Το 2000 ο προϋπολογισμός της Βουλής ήταν 97 εκατομμύρια και το 2009 πήγε στα 222 (φέτος έπεσε στα 198)! Τα κόμματα το 2010 χρηματοδοτήθηκαν με 48 εκατομμύρια (11 περισσότερα από τα 37 που είχαν συμφωνηθεί - η ΝΔ έλαβε άλλα 5, το ΠΑΣΟΚ άλλα 4, το ΚΚΕ άλλα 1.3, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλες 900 χιλιάδες και ο ΛΑΟΣ άλλες 700 χιλιάδες). Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει επιπλέον δάνεια 130 εκατομμυρίων (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου βεβαίως). Η μείωση μόνο του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 θα εξοικονομούσε στη χώρα 1 δισεκατομμύριο ετησίως!
- Να απολύσουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια τους (αντί να πάμε στην εφεδρεία). Επί αυτού έχω γράψει ολόκληρο άρθρο.
- Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να αξιοποιηθεί από τις τοπικές κοινωνίες και οι μισθοί των ιερωμένων να πάψουν σταδιακά να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή θα περίμενε κανείς να ήταν η πρόταση των ιεραρχών (αυτή τη δύσκολη εποχή) αντιθέτως όμως βγήκαν και απείλησαν ότι αν πειραχθούν οι μισθοί τους θα συμμετέχουν και αυτοί στα κινήματα του λαού. Αλλά θα μου πείτε εδώ κάποιοι (συντηρητικοί) αριστεροί στήριξαν το κίνημα των απόστρα των αξιωματικών στους δεσποτάδες δεν θα ενδώσουν;
- Φυλάκιση των μεγάλων οφειλετών και των μεγάλων φοροκλεπτών. «Αυτών που συστηματικά υποκρύπτουν τα εισοδήματα τους» (όπως μου είπε την Κυριακή στους «Πρωταγωνιστές» ο Δραγασάκης, ιστορικό στέλεχος του Συνασπισμού). Και μόνο ένα μήνα να εφαρμοζόταν το μέτρο της φυλάκισης, όλοι αυτοί οι φλώροι των Αθηνών που κυκλοφορούν με Hammer και χρυσά μανικετόκουμπα θα έσπευδαν στο ταμείο να πληρώσουν.
- Απαγόρευση των off shore με τις οποίες η «κυρίαρχη τάξη» πραγματοποιεί τις συναλλαγές της (από μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως το χτίσιμο κατοικιών, ενοικίαση εξοχικών και αγορά θαλαμηγών). Ο Χριστοδουλάκης είχε κάποτε ξεκινήσει μια προσπάθεια απαγόρευσης των off shore, οι «επόμενοι» όμως και οι τωρινοί έβαλαν την υπόθεση στο συρτάρι.
- Άνοιγμα και έλεγχος των private λογαριασμών στις τράπεζες της Ελλάδας, της Ελβετίας (και άλλων «παραδείσων») εκεί που κρύβονται «τα μαύρα χρήματα των πλουσίων ελλήνων με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις» (όπως έγραψαν οι αμερικάνικες εφημερίδες). Μόνο οι πρώτοι 40 λογαριασμοί που άνοιξαν στην Ελλάδα αποκάλυψαν 80 αδήλωτα εκατομμύρια. Όπως μου έλεγε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ αυτή είναι η μάχη των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο και ζητούν συμπαραστάτες.
Εμείς όμως αντί γι αυτές τις στοχευμένες μάχες προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε τον κακό μας μεταπολιτευτικό εαυτό. Να κάνουμε γενικές και αόριστες κινητοποιήσεις προσπαθώντας να χωρέσουμε στην ίδια πλατεία ανέργους και ιδιοκτήτες ταξί, φοιτητές και συνταξιούχους, ναυτεργάτες και φαρμακοποιούς. Και να υπερηφανευόμαστε (στα πρωινάδικα της τηλεόρασης) που αποκλείσαμε την είσοδο των Φυλακών Κορυδαλλού εμποδίζοντας τους συγγενείς των φυλακισμένων να πάνε στο επισκεπτήριο της Τετάρτης.
του Σταύρου Θεοδωράκη
Πηγή: Protagon.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)
